Dziś jest 99 dzień poza domem - tym w Lesznie, bo dom na kółkach mamy cały czas ze sobą. Dziś jest również koniec roku i miejmy nadzieję, że następny będzie lepszy, nie tylko dla nas, ale dla wszystkich rodaków.
Czytelnikom bloga życzę na Nowy Rok dużo zdrowia i pogody ducha, braku trosk wszelakich, uśmiechu i słońca codziennie.
Ech, grudzień spędziliśmy pod znakiem dobrego jedzonka i spotkań towarzyskich.
Pod koniec poprzedniego tygodnia mieliśmy panel szwajcarsko-polski z przepysznym raclette.
W grudniu czekają nas jeszcze co najmniej dwie uczty - jedna to Wigilia i druga na Sylwestra - zobaczymy, może jeszcze coś będzie po drodze.
Od kilku dni znów jest ciepło. W ciągu dnia mamy nawet temperatury powyżej 20 stopni. Znów można było ubrać krótkie spodenki i opalać się na słońcu. Jeździmy na rowerach, ale głównie prowadzimy życie towarzyskie. Dziś było spotkanie w celu przetestowania nowego przepisu na kluseczki z pieczonymi krewetkami.
A potem francuskim szampanem, specjalnie na tę okazję przywiezionym przez Antka, wypiliśmy za powodzenie nowego rządu pana Tuska.
Na początku tygodnia mieliśmy awarię kanalizacyjną i dzięki zaprzyjaźnionej poznaniance Eli pojechaliśmy samochodem do specjalistycznego sklepu po części zamienne. Sklep ponad 30 kilometrów autostradą od nas, więc rowerem by się nie dało. Doceniłam po raz kolejny potęgę Internetu, bo najpierw sprawdziłam, co mają na stanie i nie musieliśmy jechać w ciemno.
W ostatnim tygodniu pogoda nam się trochę popsuła i jest zdecydowanie chłodniej. Dlatego gotowanie jest o wiele przyjemniejsze, bo w upale to raczej się nie chce stać przy garach. Wszystkim fanom owoców morza obiecałam ośmiornicę i: ta da - oto jest!
Z braku innych atrakcji w naszym kampingowym życiu, do rangi wydarzenia urastają zdarzenia kulinarne. W poniedziałek gotowałam rosół - ukochaną zupę Zenka, za którą stęsknił się niepomiernie. Rosół miał być również na wtorek, ale dostaliśmy zaproszenie do zaprzyjaźnionej Eli, która zimuje w domku niedaleko kempingu, na pyszną zupę ziemniaczaną i ratatouille. Rosół więc został dojedzony w czwartek, bo na środę był zaplanowany morski obiad.
W dalszym ciągu próbujemy różnych owoców morza i tym razem padło na el barberecho, czyli po naszemu małże sercówki.
Tym razem też gotował Antek, a ja się zobowiązałam w przyszłym tygodniu zrobić danie z ośmiornicy.
Dziś już pierwszy dzień grudnia i w dalszym ciągu chodzimy w krótkich spodenkach i w T-shirtach. Pogoda ciągle jest dla nas łaskawa i oby tak zostało jak najdłużej. Mieliśmy dziś bardzo silny wiatr, ale był ciepły i termometry pokazywały 23 stopnie w środku dnia, pomimo zachmurzenia i braku słońca. Teraz zaczął kropić lekki deszczyk i jest to drugi deszcz od 2 miesięcy jak tu jesteśmy. W zeszłym roku o tej porze byliśmy już po co najmniej 2 wielkich ulewach, takich co to rambla była wypełniona po brzegi.
W sobotę zrobiliśmy sobie wycieczkę do portu San Pedro. Droga prowadzi przez stawy solankowe i tym razem część z nich była różowa
Obok jest marina dla jachtów
Nożeńce jakie są każdy widzi
Danie pracowicie przygotował Antek, a my z Iloną patrzałyśmy z podziwem. Zenek z reguły owoców morza nie tyka, więc na otarcie łez dostał gofra z owocami.
Ośmiornicę po galicyjsku na pewno ugotujemy, ale jak nam się pogoda troszkę popsuje, bo teraz to szkoda siedzieć przy kuchni jak można pojechać na wycieczkę rowerową.
Przy plaży de las Higuericas natknęliśmy się na oznaczenie drogi pielgrzymkowej do Santiago de Compostela.
Z ciekawości zaglądnęłam do Internetów, by sprawdzić ile dróg tam prowadzi i okazuje się, że cała Hiszpania ma swoje szlaki.
Pielgrzymowanie do Santiago w latach 80 ubiegłego wieku spopularyzował papież Jan Paweł II i w 1986 rozpoczęła się wielka rekonstrukcja tego szlaku, po tym jak Rada Europy uznała Drogę św. Jakuba za drogę o znaczeniu dla kultury europejskiej, a Unesco w 1993 wpisała ją na listę światowego dziedzictwa. Również w Polsce mamy wyznaczone szlaki pielgrzymek i jedna z nich biegnie przez nasze Leszno - to ta żółta linia.
Dziś dalszy ciąg zdjęć z wczorajszej wycieczki. Będzie samolotowo, bo koło San Javier jest Akademia Lotnicza - po hiszpańsku Academia General del Aire. Kształcą się tu piloci hiszpańskich sił zbrojnych, co często słychać jak latają nam nad głowami. Baza powstała w latach 20 ubiegłego wieku, potem była wojna domowa i dopiero w roku 1943 zaczęto tu kształcić pilotów. Od roku 1945 wykształcono ich ok 6000, nie tylko pilotów lotniczych, ale też inżynierów, kwatermistrzów, prawników czy medyków. Jednego z tych absolwentów spotkałam na deptaku, ale był taki jakiś mało mobilny (hahaha)
