11. Wreszcie Colmar.

Pojechaliśmy dziś na wycieczkę rowerową do Colmaru. To było 7,5 kilometra w jedną stronę i 90% trasy biegło ścieżkami rowerowymi. Tras rowerowych jest tu bardzo dużo, a w mieście są wyznaczone specjalne pasy na ulicach.  Jeździ się bardzo bezpiecznie i nawet ulicami z jednym kierunkiem czasem można poruszać się pod prąd. Jechaliśmy przez okoliczne winnice, które dookoła otaczają kemping i miasteczko. Owoców jeszcze nie ma, ale tu pewnie rośnie "białe wino" najbardziej popularne w tych okolicach.

Po kilku chwilach byliśmy w centrum miasta.

Jeśli macie ochotę na oglądanie następnych domów w kratkę, to zapraszam.

Colmar jest bardzo reklamowany i na folderach wygląda bajkowo, ale po zwiedzeniu kilku innych miasteczek nie mieliśmy efektu WOW!

Zwiedzieliśmy kolegiatę św. Marcina zbudowaną w XIII wieku.

Plac dookoła był remontowany i praktycznie był tylko dostęp do drzwi wejściowych. Środek tradycyjnie ascetyczny, ale z ładnymi witrażami i ciekawą drogą krzyżową.

Potem poszliśmy oglądać Małą Wenecję, czyli szlak wodny z kilkoma mostami. Mosty są obwieszone kłódkami zakochanych i okazuje się, że wszystkie kłódki są takie same - pewnie można je kupić w okolicznych sklepikach, ale nie sprawdzaliśmy.

Po kanale można popływać płaskodenną łódką, której niestety daleko do weneckich gondoli. A w kanale także pływają ryby, czyli woda musi być dość czysta. Niektóre były nawet sporej wielkości!

Jest nowa seria szyldów - prawie każda restauracja, hotel  albo większy sklep ma swój szyld zachęcający do wejścia.

Zaglądnęliśmy także do zadaszonego targu, gdzie handlowano i warzywami i serami, mięsem czy lokalnymi pamiątkami.

A na koniec zmęczeni chodzeniem i upałem poszliśmy na obiad. To restauracja w której zjedliśmy:

a to nasz obiadek

Zenek dostał stek z masełkiem ziołowym, a ja z sosem serowym. Frytki były pyszne, a woda  (6 euro za butelkę!!) zimna. Wina nie braliśmy, bo ceny w karcie były zawrotne i zauważyliśmy, że mało kto do posiłku brał lampkę wina.

Wracając na szlak rowerowy wypatrzyłam jeszcze bardzo stary dom - aż pokrzywiony ze starości.  Na dole był sklep, a góra była niezamieszkała, pewnie z powodów bezpieczeństwa.

Pożegnały nas wszędobylskie bociany. W Colmarze widzieliśmy dwa gniazda, ale w Eguisheim było ich aż 6 i wszystkie zamieszkałe. Alzacja będzie mi się kojarzyła z boćkami i Bożym Narodzeniem w lecie, bo i W Colmarze było pełno sklepów z bombkami i świątecznymi figurkami.